şemsiye taşımayan insan

böyle bir kategori var bu tür insanlar şemsiyeye ihtiyaç duymaz kullanmaz almaz bir kışta 2. şemsiye eskitince bende bu kategoriye dahil olmak istiyorum

fondoten sürmeyen kızdır (bkz: ben değil)

yarışmaya ankaradan katılıyorum bugün yağmurlu ve ben adeta mayıs ayına göre giyindim klap yor hends

bi de şemsiye mi taşıyalım?

yürüyen mantar gibi gezmektense ıslanmayı tercih ediyorum

tecrübelerime göre bir insanın acısı ne kadar naifse, ağlarken yüzünün girdiği şekil de o kadar güzel oluyor. kendini sıka sıka, kasılarak ağlayan bir insanın samimiyetine pek inanmam doğrusu; lakin gözünü kırpmadan akan yaşları buruk bir tebessümle izleyip ardından sağ elinin sargılı tarafıyla bunu silmeye yeltenmeyen bir insanın samimiyetine daha çok inanırım. dikkat edin buna, kendinizden pay biçin. nitekim mevzu bunu profesyonelce kullanabilmekten geçiyor. dün annemle girdiğim: '' - oğlum bu ne hal sırılsıklam olmuşsun şemsiyen yok mu senin? + vücudunun dörtte üçü su olan insanoğlu için şemsiye samimiyetsizliktir, saygısızlıktır annecim. - hasta ol o zaman görücem senin samimiyetini, saygını. nane-limon deme sakın + kıyaman ki sen bana '' diyaloğu da bu konuda profesyonellik adına attığım ilk adımdı diyebilirim. --- spoiler --- Yağmur başladı izliyorum pencereden, Aynaya bakmaktan nefret ettim sence neden? Senle gelen sele kapılmışım çoktan, Ve hakketiğim için tepkim yersiz bunlar bence bedel. --- spoiler --- yağmurda şemsiyesiz yürümek nedense bana geçen yıllarımın getirdiği ağırlığı adem elmama bindiriyor. yutkunmak bir kenara öylece ağzımı açıp yanımdan vızır vızır geçen arabaların sesleriyle bir ritim yakalama güdüsünde buruk bir gülüşle bırakıyorum yaşları. bugün günlerden 21 Aralık. sözlüğü yaklaşık olarak bir buçuk hatta iki seneye yakındır kullanıyorum, hiç yapmadığım bir şeyi yaptım. tüm yazdıklarını teker teker okudum bir yazarın. şimdiyse yağmurun yağmasını bekleyecek kadar acizane tavırlar sergiliyorum. ulan hakikaten ara sıra kendime çok kızıyorum. bir şeyler sebep olsun da rahatlayım diye açtım 2 saat boyunca yerimden kalkmadan 800 küsür entry okudum. neyse, 21 Aralık özel bir gün. unutmamak lazım. (bkz: Bu yüzden Aralığın 21'i bulutlu) --- spoiler --- Bi gün beni başkasının gözlerinde ararsında geç olur. Sen sevildiğini sanarsında geç onu neyse siktir et seç onu. --- spoiler --- ayrıca zamanında bir hanımefendi bana ''küçükken sis çökünce allah sigara içiyor sanıyordum'' demişti. üzerine biraz düşündüm, yağmur yağınca insanların safiyane duygularının kabarmasını, dökülen bir tuzlu su damlasını, kişinin kendine yağmurdan gusül alma isteğini hatırlatmasını.. eğer şimdiki kafam çocukluğumda olsaydı: ''küçükken yağmur yağınca allah ağlıyor sanıyordum'' yazardım bu başlığa. öyle, yağmurda silgeçten 'isgaput' dinlemek de zevk veriyor insana. buradan (bkz: lokantadaki tuzluğun kapağını gevşetmek)

yağmur yağdığı halde taşımıyorsa, aptallıktır. bunun edebiyatını yapmak ise, konu bulamayınca tekrara düşen türk dizisi senaristlerini hatırlatır.

üşengeçtir kendimden biliyorum

çanakkale'de şemsiyeyle havaya uçmam normal olduğundan taşımıyorum ya da şemsiyenin ters dönmesinden dolayı.

amk şemsiyeleri bi rüzgar çıkınca elimde kalıyor o yüzden taşımıyorum.

taşımıyorum ve kullanmayı sevmiyorum, bu hayatı keyif almasını bilenler yaşıyor kimine göre güzel, kimine göre ise hüzünlü olan yağmur çoğuna göre berekettir toprağa bulaşan bereket tenimize değerse belki ruhumuzu yıkar

doğu karadeniz'de yaşamamış insandır büyük ihtimalle

üşengeçlikten ve boyun kadar şey olduğundan taşımıyorum. of gururumla ıslanırım daha iyi yarım saat onu da gezdiremem.

i̇zmir'de iki yıldır kalıyorum hâlâ almadım şemsiye. her sene alacağım diyorum ama almıyorum. ne bileyim yanımdakinde varsa vardır yoksa da ıslanırım yani mühim değil kafasındayım. muhtemelen bu yıl da almayacağım. ki kışın tanıştığım bir arkadaş yanında iki şemsiye birden taşıyarak gönlümü fethetti. yağmurlu havada şemsiyesiz çıkıp nasıl olsa onda vardır diyerek dışarıya çıkıyorum artık. birilerinin sizin için düşünmesi ne büyük nimet.

yalnız olmayan insandır.

yağmuru seviyorum diyip ıslanmak yerine şemsiye açmak da bir nevi ihanet sayılır.

Bunlardan biri benimdir. Zaten elimizdekiler yetmiyormuş gibi bir de onunla mı uğraşalım yani. Tamam ıslanmıyorsun çok fazla eyvallah da iş o ıslandıktan sonra nereye koyacağında. Otobüse bi yere binsen nereye sıkıştırayım şimdi ben bunu derken üstünü başını ıslatıyorsun. Bir mağazaya dükkana girmeye kalksak şıpır şıpır her tarafı ıslatıyor ben şahsen çok rahatsız oluyorum. En güzeli geçireceksin kapüşonlu yağmurluğu üstüne olay bitmiştir.

benimdir ne olacaksa olsun artık kafasına geldiğim zamanlardandır

Şeker olduğum için eririm

Şemsiye ile alakalı dehşet verici atasözünü duyduktan sonra yanımda taşımamaya karar verdim

‘Tuz muyum ki eriyeyim’ mottosuyla şemsiyesiz yola devam. Bu öğlenki yağmura şemsiye de dayanmazdı zaten. Neyse ki açık alanda yakalanmadım.

taşımayı sevdiğim tek şemsiye anneannemin şemsiyesi, zaten ondan geriye kalan sayılı şeylerden, onu da kullanmaya kıyamıyorum, sadece yanıma alıyorum.

Bir saat boyunca şemsiye taşımak çok ağır geliyor. Bir yere gidince şemsiyenin şıpır şıpır akmasını sevmiyorum ağırlık oluyor. Bir saatlik yağmur için on saat boyunca şemsiye taşımak zulüm. Birde rüzgarı havalarda sürekli ters dönüyor. Böyle daha çok ıslanıyorum. Hele hele kalabalık yerlerden geçerken hep şemsiyeye dikkat etmek zor. Yanlışlıkla başkasına çarpmamak için şemsiyeyi kaldırmakla uğraşmak da yorucu. Bu yüzden kullanmıyorum. Dap dar kaldırımda on beş kişinin gireceği kadar şemsiye kullananları anlamıyorum. Yada yolda hiç şemsiyeyi düzeltmeyen ve sanki tek kendisi varmış gibi herkese çarpan insanlara sinir oluyorum. Şemsiyeyi kullanamıyorsanız kullanmayın. Gözümü kaybetmek istemiyorum KDHJSJSJD

Saçımın bozulmasindansa 10 saat şemsiye taşıyabilirim hem bence havalı bir aksesuar.

en kötü ne olabilir ıslanırım sadece ki, ıslanmak da çoğu zaman hoşuma gider

şemsiye taşımaktan nefret eden biriydi. bir gün felaket bir yağmura yakalanıyoruz. ama işimiz var mecbur gideceğiz. çekeceğiz o yağmuru tüm gün. sırılsıklam olduktan sonra sonunda bir tane şemsiye alacak yer buluyoruz ve yolumuza devam ediyoruz. gece oluyor beni yolcu edecek. bi baktım şemsiyeyi çöpe attı. "naptın ya?" diyorum. "bozulmuştu o" diyor. eve dönerken taşımamak için şemsiyeyi çöpe atmıştı. anısı var diye saklasaydın be. böyle böyle vazgeçti demek ki benden. çoktan hazırlamış kendisini. beni terketmeyi

Bu ben, çünkü beşinci dakikadan sonra ağırlığı iki katına çıkıyor ayrıca rüzgar da esiyorsa sürekli ters dönüyor. Bir de boyum uzun olmadığı için insanların kafasına çarpabiliyor. Kısacası benim şemsiye kullanmamam şahsi bir tercihten öte mecburiyet

memleketçe yoktur herhalde, hepimiz kıçımızda bir tane gezdiriyoruz iktidar sağ olsun. bkz.

Yağmurda ıslanmayı seven insandır saçım başım dağılacak kötü görünücem takıntısı olmayan mutlaka hayatta 1 kere bile olsa yapılması gereken aktivite